Καρθιοκτυπημένος

Εν μου κρόνεσαι μάνα μου,
Τσιαί κάμνεις με να μαραζώνω.
Για σέναν όπως το τζιερί θαρρείς πως λιώνω.

Καμμωματούσα μου,
Ωραία μου κοράσα!

Πε μου,
Του κάλλους τα παλάθκια σου,
Πόθεν σου τ' αγοράσαν;

Είσ' όμορφη σαν τη δροσιάν
Που τρέσσει που τα δάση.

Άγγελε μου,
Έφεξες μου στα σκοτεινά,
Τσι είδα του παραδείσου τα χωράφκια.

Πε μου,
Θέλεις με, οξά να αυτοκτονήσω;

Ούλλος ο κόσμος να φανεί
Εν θα με φέρει πίσω...

Μασκαράδες

Μισούσε τα καρναβάλια. Στην πόλη του όμως τα είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.
Κάθε χρόνο, περίμεναν εκείνη τη μέρα για να φορέσουν τις μάσκες τους και να ξεφαντώσουν μέχρι υστερίας. Μα εκείνος, περπατούσε σαν τρελός, αλαφιασμένος, σε άσχετες ώρες και μέρες, φωνάζοντας απρόσμενα μέσα στην ερημιά και μες το πλήθος, με μια φωνή απελπισμένη, τραγική, που έφερνε ρίγη :

- Πότε επιτέλους θα βγάλουμε τις μάσκες; 

Εξωγήινοι

 

 

Να ξημερώνει  σκοτάδι,

Να’ ναι το φως τόσο σκληρό

Σαν την αγάπη μας.

 

Να σ’ έχω μες τα χέρια μου

Και να τυφλώνομαι καρδιά μου

Μες τα ναυάγια του έρωτα μας.

 

Όμορφη που ’σαι όταν γελάς.

Να σ’ αγαπώ το πρόβλημα του αιώνα.

Πες μου που πας μέσα στην δίνη του κυκλώνα;

Κόρη ακριβή, μούσα Ισλανδή,

Λιώνω το χιόνι που σκεπάζει τα νύχια της ψυχής σου.

 

Στο κάστρο σου παλεύω για να μπω.

Είμαι ο ιππότης που σπάει τα ψηφιακά ψηφιδωτά

Περνώντας μέσα από γυάλινα δάση.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να σε πιάσει;

Ζόμπι γλυκό; Ο αστροναύτης!

Αφορισμός

Οι άνθρωποι που δίνουν την αγάπη τους απλόχερα και δείχνουν αδιάκριτα καλοσύνη,  είναι αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν σε βάθος και γι' αυτό μένουν με μπρατσάκια στα ρηχά.  Για να  μπορέσεις να αγαπήσεις βαθιά, όπως και να το κάνουμε, πρέπει να ρισκάρεις και την πιθανότητα να πνιγείς. 

Φαντάσματα της ΕΣΣΔ

  

Τους είδα σε πορεία,

Με τα πλακάτ μιάς άλλης εποχής.

Τους είδα στην πλατεία,

Με κόκκινα πανό της Ρωσικής.

Σα φωτοφράκτης η μνήμη της στιγμής.

Του Χίτλερ τα φερέφωνα δυνάμωσαν.

Άλλαξαν ύφος και μορφή οι Χακί.

Σακάκια τα χιτώνια: «ομόρφυσαν».

Ηλεκτροφασισμός και μασονία.

Το χρήμα πλέει στα μυαλά

Και μεγαλώνει η αηδία.

Πουριτανοί με τρέντι γυαλιά.

Τα είδα σε διαδήλωση

Του Λένιν τα παιδιά.

Άλλη μια συγκέντρωση

Κι η φωνή τους μακριά… 

Της συνουσίας οι σκόπελοι

  

Το λευκό, ζεστό σπέρμα του ανδρός,

Που ονειρωξεί η παρθένος να διαιωνίζεται

Εις την εξαίσιαν της μήτραν,

Βαυκαλίζεται στους γεμάτους όρχεις του. 

Ασπαίρουσα η νυχτιά.

Σεληνιάζεται η παρθένος και μέλπει. 

Τραγουδεί του έρωτος τα τροπάρια.

Περνάν οι μέρες,

Και τ’ αγέρι της λήθης τις ματώνει.

Καλπάζει του πόθου τ’ άλογο,

Μα η τροχοπέδη της ρουτίνας

Το σταματά και το σωριάζει χάμω.

Είναι ο έρωτας, καθρέφτης της βιτρίνας!  

Απόφθεγμα

Όσο περισσότερα κατέχεις, τόσο περισσότερο σε κατέχουν.

Τριαντάφυλλα στο στήθος

 

Περπατούσες αυγή, χαράματα

με μια δέσμη τριαντάφυλλα στο στήθος.

Περπατούσες αυγή, χαράματα

και το αίμα που στάλαζε απ' τα στήθια σου στο χώμα

χρύσιζε το φως του ήλιου που σε τύφλωνε...

 

 

Η άνοιξη στην καρδία μας

Η φωτεινή πλευρά της ζωής
βρίσκεται εκεί που τα μάτια σου χαμογελάνε.
Είναι κρυμμένη μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.
Παίζει με τα χρώματα της μέρας
κι αναγαλλιάζει μες τα σύννεφα του έρωτα μας.
Το βράδυ μπαίνει κάτω απ' τα σεντόνια,
χώνεται μέσα σε αέρινα κρεβάτια
που μοσχοβολάνε πάθος κι ευτυχία...
Ας βαράνε οι καμπάνες της θλίψης...
Ασπίδα μου εσύ!
Aσπίδα μου εσύ και βέλος του θανάτου... 

Στο δρόμο

 

Προσπαθώντας να ζωγραφίσω

Την ατμόσφαιρα της καρδιάς

Μα και της αύρας μου,

Εκπέμπονται απ’ την αέρινη ύπαρξη,

Αναλαμπές και φωτισμοί της στιγμής.

Μιας φευγαλέας πνοής

Από τα βάθη των αιώνων.

Μια μυστηριακή, ενδόμυχη ζωή

Με περιβάλλει και μ’ αγκαλιάζει.

Οδοιπορώ μέσα σε βάλτους,

Γραφεία και βαβούρες.

Αιματώνονται καμιά φορά τ’ αυτιά μου.

Μένω άναυδος,

Νιώθοντας το κορμί μου πέτρες. 

Βράχος που τον κατάπια

Και με σέρνει σε λίμνες να πνιγώ.

Ψυχραιμία, στωικότητα, γαλήνη.

Λέξεις που στην πράξη θέλουν πόνο.

Βρίσκε διαδρόμους φίλε!

Φώς στο τούνελ.

Έτσι μόνο…

Το τραούδιν της άνοιξης

Απ' όσσει στην καρθκιάν φωθκιάν
πρέπει τσι ο ήλιος μέσα του να βράζει.
Παίζουν τραούθκια όμορφα στη παραμέσα στράταν
τσι αγγελική μια κοπελιά περνά σαν την νεράδαν.

Μέσα στης πόλης τις αυλές
κάτω εις το λιμάνιν,
θκιό ομορφούες κορασιές
εφκίκασιν σεργιάνιν.

Στέλνει ο Πλάστης μου φιλιά
από τους Ουρανούς του
τσιαι νιώθω όμορφα πολλά
σαν να 'μαι που τους γιούς του.

Κόσμε, επαταλέψαν σε
του θκιαόλου τα πετράθκια,
όμως εμέναν αγρυκούν
τσιαι γίνουνται κομμάθκια...

Απόσπασμα από την ερωτική νουβέλα ''Εκχυλίσματα Πάθους''.

Στο εσωτερικό της βίλλας, η Μαρία Τζούλια Φορμέντες,

επωφελούμενη από την χαλαρότητα της επίβλεψης από

τα αφεντικά της, έπαιρνε το πρωινό της μπάνιο μέσα σε

αφρόλουτρα με άρωμα κανέλας και φαντασιώνονταν την

άφιξη του Χοσέ Σεγούνδο ντε λα Κάψα, του εραστή της, που

θα συνέτριβε τον εύθραυστο παράδεισο των ερωτευμένων.

Το ροδαλό της αιδοίο, υγραμένο από τους αφρούς και την

απολαυστική φαντασίωση της, της προσέφερε ρίγη ηδονής καθώς

το έτριβε με περίσσιο πάθος. Ένας χειμαρρώδης οργασμός

κατάκλυσε το αναψοκοκκινισμένο της κορμί, απογειώνοντας

την επικείμενη νίκη της.

Ο Χοσέ Σεγούνδο, καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστροφής του,

σκεφτόταν το πώς θα πράξει για να επαναφέρει την τάξη στην

έπαυλη του. Η ατιμία της Δόνα Κάρλα, καθώς και η ανήθικη

συμπεριφορά του νεαρού ανιψιού του, τον είχαν εξοργίσει

αφάνταστα. Αφού συλλογίστηκε επί μακρόν, πήρε την τελική

του απόφαση... Θα προσποιούνταν τον ανήξερο μέχρι να βρει την

κατάλληλη ευκαιρία και να εφορμήσει σαν ταύρος, διαλύοντας

την αισχρή παράταξη των προδοτών.

Το δροσερό απόγευμα, βρήκε τους φλογερούς εραστές να

ερωτοτροπούν στις απόκρυφες γωνιές του αχανούς κήπου.

Ξαφνικά ο Αντώνιο Κρουζ, άκουσε άλογα να καλπάζουν από

μακριά, και σταματώντας απότομα τις ψαύσεις και τα ερωτικά

τερτίπια με την αγαπημένη του, έτρεξε μαζί της στο εσωτερικό

του σπιτιού, για να δει τι συμβαίνει. Ναι!Ο Δον Σεγούνδο ντε

λα Κάψα είχε επιστρέψει χωρίς να τον περιμένουν. Η διαίσθηση

της φιλήδονης Κάρλα ντε λα Στρίγκα, δεν έκανε λάθος, η

συμφορά ήταν στο κατώφλι τους. Αφού φρεσκαρίστηκαν

βιαστικά, προσπάθησαν να πάρουν τους προηγούμενους τους,

νόμιμους ρόλους. Ο Αντώνιο Κρουζ, κάθισε στην μεγάλη

βιβλιοθήκη, προσποιούμενος ότι διαβάζει, έχοντας ανοιγμένους

μπροστά του, του τόμους της ανατομίας με το σφύζον πέος του

να μαρτυράει ακόμα τα σημάδια της προ ολίγου ανεκπλήρωτης

ερωτικής του περίπτυξης, ενώ η Δόνα Κάρλα ζαλισμένη ακόμα,

κατέβηκε στον κήπο για να μαζέψει κρίνα και ανεμώνες.

(σελ 22-23) 

Παραζάλη

 

 

Μην αποσκίρτησα στην έσχατη οδό των σαλτιμπάγκων;

Είναι βουνό τα παραρρέοντα καράβια.

Μια ίκτερου λατρεία, μου βασάνιζε το σώμα στο τέλος κάθε σχέσης.

Αφηρημένος πίστεψα στη δύναμη του νου.

Τι  τραγωδία!

Παίρνει μορφή αγγελική το κακό.

Όταν δεν είσαι πονηρός σε λένε βλάκα.

Μεγαλώνοντας έμαθα να αποκτάω καβούκια.

Σκληραίνει το πετσί της ψυχοσύνθεσης

μα ο ρομαντισμός επιφυλαχτεί ασθμαίνοντας

κάτω απ’ τη σκάλα, πίσω από κουτιά μαυρίλας

τρέμει, φοβάται να δειχτεί.

Είθε ο λάρυγγας των ξεχασμένων αναμνήσεων να δοξασθεί.

Θα έρθει  η στιγμή που θα ουρλιάξεις ω ψυχή!

Θα τρεμοσβήνουν όλοι αυτοί που σε πικράναν.

Το δηλητήριο θα τρέχει στα σοκάκια,  ξερνώντας τις κακίες.

Σαν Νώε κτίζοντας την Νέα Κιβωτό,

Θα αναζητήσεις την Εδέμ της ευτυχίας…

 

Επιστολή εις τον Ταγό, τον αναστηλωτήν του Πάσχα ημών των αφανών.

Τα φώτα της νυκτός εκεί στον ομφαλό,

παρέστησεν ο Διόνυσος την αύραν∙

εκείνη του φαλλού την ερημιά. 

Εκσπερμάτωσεν ο μέγας αρχιερεύς

και φτιάχτηκε η λάβα των βουνών.

Τα άστρα του Άμμωνα εσμήξαν

και τραβήξαν σε άλλους γαλαξίες.

Θυσίες ζητάς και ξεμακραίνεις κερασφόρε.

Αίματα διακορεύσεων, αύλακες ηδονής, παρθένων δάση.

Κράτα, ω κράτα αίγαγρε τον δρόμον.     

Κράτα, ω κράτα την αστείρευτη σου λάβα,

τόσο, μα τόσο στα βαθιά.

Πάρε Άτλα το κουράγιο

κι άφησε να πέσομε στην χαραμαδιά… 

Εν ήδη αρχαιοτήτων και αιωνοτήτων. 

Οι αέναοι συνοδοιπόροι

Με θάρρος, με πυγμή, με παρρησία,

θα παλέψουμε για αιώνια ζωή.

Στους λάκκους με θυμό, με τρέλα, μ’ αηδία,

σκούζει και μας σπρώχνει ένα τερατόμορφο σκυλί.

Μας ρίξανε τα ζόμπι του καθημερινού σ’ αχρηστία.

Καβαλήσαμε τον άνεμο, τα κάστρα, τους αιθέρες. 

Πετάξαμε σε αιμάτινους, σκληρούς ουρανούς.

Μα οι αθάνατοι γεννιούνται στις αλέες,

σε μαύρου, πισσωμένου δάσους τους καημούς… 

Ενδοβολές ονείρων

Μ’ ενδοβολές ονείρων μοιάζει η ζωή μας.

Δεν ζούμε για μας. Δεν κάνουμε εμείς κουμάντο του εαυτού μας.

Είμαστε πιόνια ενός μεγάλου διαφημιστή που μας προβάλει συνέχεια

τα ίδια σκατά σ’ οθόνες σκουριασμένες που στάζουν αίμα.

Είμαστε πειραματόζωα ενός παρανοϊκού επιστήμονα

που μας σακατεύει για να μάθει εκείνο και τούτο.

Είμαστε μια άμορφη μάζα από σερβιέτες, απορρυπαντικά,

ζελέ μαλλιών και σαμπουάν, ανακατεμένα με πολιτικές συζητήσεις

και έκτακτα δελτία ενημέρωσης.

Λειώνει το μυαλό μας και λιπαναροφάται

στα κέντρα αδυνατίσματος συνειδήσεων και αξιοπρέπειας

που μας στεγνώνουν σαν ζόμπι.

Ενδοβολές ονείρων είμαστε από φτηνά ναρκωτικά φτιαγμένοι.

Όχι! Δεν θέλω άλλη ενημέρωση!

Σκατά στα μούτρα σας ερίξανε και φύγανε λακέδες,

πριν από μας, οι κρεμασμένοι…

Η κουκουβάγια

Σαν τη κουκουβάγια

Μες τη νύκτα ζω

Σέρνοντας το πτώμα μου βασανισμένα. 

Ανίερη νυχτιά,

Σιωπηλή μοιάζει η κραυγή μου

Ασήμαντη στου κόσμου την πληθώρα.

Ζει ο άνθρωπος τη νύχτα μόνος; 

Ζει! Σαν νεκροφόρα... 

Όταν μεθάν οι φίλοι μου

Όταν μεθάνε οι φίλοι μου
πίνοντας βαριά ποτά να ξεχαστούν∙
να ξεχάσουν τις φάτσες εκεινών,
εκείνων που τους μάτωσαν.

Όταν μεθάνε οι φίλοι μου
βγάζουν τον ψυχισμό τους.
Κάνουνε το πικρό γλυκό,
πλησιάζουν τ’ όνειρο τους.

Όταν μεθάν οι φίλοι μου
πιάνουνε την κιθάρα
και παίζουνε παράξενα
του έρωτα τραγούδια.

Όταν μεθούν οι φίλοι μου
μην τους παρεξηγείτε,
άγγελοι είναι που μιλούν,
γι’ αυτό αφουγκραστείτε.

 

 

 

Από τη συλλογή: "Ο Κήπος με τα Ματωμένα Άνθη". Θεσσαλονίκη 2003.

Η εποχή της εικόνας

Η εποχή της εικόνας:

Εγώ φαίνομαι

Εσύ φαίνεσαι

Αυτός φαίνεται.

Ένα ρήμα

Που κλίνεται ανελέητα

Σε όλους του χρόνους.

Αέναα ανακυκλούται

Μέσα στο βόρβορο

Της επιδερμικής κοινωνίας... 

Εξομολόγηση ενός Βρυκόλακα

Πάρτε απ’ τα μάτια μου αυτό το φως που μοιάζει με ολοκαύτωμα.

Θα προτιμούσα ένα πιο ήπιο φως.

Να μη μοιάζει με την ασπράδα του κρόκου,

Να μη θυμίζει τον παράδεισο στο όνειρο του ετοιμοθάνατου.

Να μην κακοφορμίζει τις πληγές μου τόσο ξεδιάντροπα.

Όχι. Δεν το θέλω αυτό το φως.

Είναι φορές που με περνάει ακτινογραφία

Και τότε μια θλίψη επικάθεται στην πλάτη μου.

Γυρεύω σκιές, γυρεύω σκοτάδι.

Μόνο μέσα στο σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί το Φως.

Φευ, απ’ τη λάμψη την χυδαία.

Φευ, απ’ τα μάτια τα ξεδιάντροπα.

Τυφλώνει και καίει το Φως σου Κύριε.

Άπλωσε στους κολασμένους σου την παρήγορη νύχτα

Χάρισε μας μια σκιά κάτω απ’ το κυπαρίσσι της γαλήνης…

Θανατογραφία

Είδα ένα όνειρο.

Όνειρο τρόμου και πανικού.

Ισορποπούσα λέει πάνω σε μια σανίδα.

Τρικυμία μεγάλη.

Ο θάνατος σα μύγα σπαστικός.

Κι όλο κόντευα να βουλιάξω

Κι όλο γλύτωνα

Μες το ασπρόμαυρο τοπίο της φρίκης.

Φλιπάροντας συνεχώς μες της τρελής

Ταχυπαλμίας τον ρυθμό.

Προσπαθούσα να πιαστώ απ' ένα καράβι.

Σαν τον Μικρασιάτη το δύστυχο

Τη μέρα της Άλωσης.

Κι όμως τα χέρια μου

Τα 'χω ακόμα και γράφω.

Δεν μου τα κόψαν(ευτυχώς)

Οι Σύμμαχοι…

Αστιγματισμοί

Ματογυάλια για να βλέπω

στα σκοτάδια τις οπτασίες μου.

Επέλεξα να ζω με φαντάσματα

που κάθε τόσο με καλούν για ένα γλέντι πόνου.

Πέφτω σε έκσταση

όταν το εξωφρενικό μου χαμόγελο

σχηματίζεται στα χείλη σου.

Φεύγεις.

Με καλείς ξανά για να φύγω.

Μα δεν βλέπω.

Ξέρεις.

Η αφή μου είναι αλάθευτη.

Γι’ αυτό ποτέ δεν μ’ αφήνεις να σ’ αγγίξω.

Θυμάσαι

Τη φορά που μ’ άφησες και σ’ άγγιξα;

Αηδίασες από χαρά.

Πλημμύρισες από συγκίνηση

και δεν το άντεξες.

Τι κρίμα μια καρδιά

να είναι μεγάλη και μυωπική!

Έχω στις πέντε ραντεβού με τον οπτικό μου.

Ετοιμάζει λέει φακούς με σκελετό από πάγο.

Για δες επιστήμη!

Ίσως τελικά καταφέρω να δω καθαρά το φρικτό μηδέν…

Η μαγεία της σκηνής

Οδοιπορώντας πάνω στα χνάρια της νύκτας

Σαλαβατώντας στου ήλιου τα δίχτυα

Έρχομαι εκεί…

Εκεί που θες κούκλα μου.

Μπατινάρωντας στου ηλεκτροσόκ τη βία

Καυλώνω βλέποντας της τρίχας σου ίχτια.

Πάμε λοιπόν στου Πλούτωνα τα λιβάδια.

Αφήνοντας πίσω μας τα βρομερά σου χάδια.

_________________

Το σήμερα;

Το σήμερα μοιάζει να είναι τηλεοπτική προβολή του χθες και του αύριο.

Το σήμερα είναι εκεί κι όχι εδώ.

Το σήμερα δεν είναι στα μάτια μας, είναι στ’ ακουστικά και στις οθόνες μας.

Το τώρα 0. Το αύριο 0 στο συνάπειρο.

Απ’ το χθες στο αύριο μια ίσια γραμμή καρδιογραφήματος.

Θα συνδεθώ τώρα με μένα. Γεια σας. Αντίο. Τα ξαναλέμε. 

ΤΑ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ

                                                                            Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Όταν προσπίπτουν επί του ρήματος

Τα επιρρήματα

Ρίχνονται οι στάλες της ψυχής

Μια προς μια

Μες στα μεγάλα βάραθρα

Των ηδονών

Ανηλεώς, μα πάντοτε σπουδαία

Εκφράζονται

Δίχως ντροπή και δισταγμό

Μες τα φουστάνια γυναικός

Που με γλυκά σκιρτήματα

Κι αναστεναγμούς

Επισύρει την άνοδο,

Την στύση των Αγγέλων

Που ευλαβικά ευλογούν

Την πλάση και τον Κύριο.

Δημιουργός

Των κρασοφόρων κοριτσιών

Που ξεντύνονται πασίχαρες

Ηδυπαθώς λικνίζοντας

Tα λυγερά κορμιά τους

Σκορπίζοντας τη μέθη

 Των Τιτάνων της αυγής…  

Εκμυστηρεύσεις

Γρίφος το βλέμμα σου κι ανθίζω

Μες το απέραντο γαλάζιο που 'χω να διανύσω

Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.

Ένα κάστρο η ψυχή σου

Κι εγώ ιππότης πάνω σε άλογο

Να τρέχω, πορθητής.

Κολυμβητής στη θάλασσα των ματιών σου

Πνίγομαι, ανασαίνω.

Βγαίνω που και που στις ακτές σου και ρεμβάζω.

Ρεμβάζω στο άπιαστο, γίνομαι ένα μαζί σου.

Ξένο σώμα κι ίδιο.

Γυρνάω και πάλι στα χνάρια της πρώτης μας ηδονής,

Της πρώτης μας ανάσας.

Τότε που τα χνώτα μας συναντήθηκαν.

Σαν δυο σκορπιοί που έκρυψαν τα κεντριά τους

Κι αφέθηκαν στον έρωτα.

«Ας με σκοτώσεις» είπα.

Ας είναι θανατηφόρο το πλήγμα της αγάπης σου.

Σκληρό το φως της μέρας χωρίς εσένα...

Κρύψε με στο σκοτάδι,

 Aς ενωθούμε

Κάτω απ’ την πανσέληνο.

Δυο λυκάνθρωποι

που διψάνε για ζωή…

Σαν τον τυφλό που ψηλαφεί

                                                                              

       

Σαν τον τυφλό που φηλαφεί, το ένστικτο με σπρώχνει

Σε σένα που συνάντησα μια νύχτα του χειμώνα.

Είσαι σκορπιός, πριγκίπισσα, μια ομορφιά π’ ακόμα δεν ειπώθη.

Μέσα απ’ τα δίκτυα του καιρού, σε σένα τριγυρίζω

Κι είν’ η θωριά σου κρύσταλλο που δεν εφανερώθη.

Μέσα σε σιδεριές βαριές, σ’ ανήλιαγα  υπόγεια,

Μπήκε η μοίρα που 'σπρωξε , τα ξεχασμένα τα φτερά μας.

Αν είσαι κόρη σπλαχνική, νεράιδα του μυαλού μου,

Σύρε και πάλι το χορό που οι αιώνες τάμα το 'χουν,

Να αναγαλλιάσει το κορμί, να φέξει η ψυχή μου.

Έλα στην ένωση τη μυστική, που στ' άστρα θα ενώσει,

Τούτες τις δύσμοιρες καρδιές, που τα ψηλά γυρεύουν,

Μα που ‘χει η συνήθεια αγκιστρωθεί, και στα βαλτόνερα μένουν.

Ιππότης, μάγος ή σοφός, μαρκόνης, ή τελώνης,

Όποιο κι αν είναι το γραφτό,

Μένει η αλήθεια μόνη…

Πώς σαν κι εσέ κόρη κρυφή,

Δεν βρήκα εγώ να λιώνει

Η ομορφιά η αργυρή να χύνεται σαν χιόνι,

Για να ζεσταίνει η καρδιά, ή ύπαρξη μου να ριγά,

Να φλέγεται, να τραγουδά,  καθάρια σαν αηδόνι...

Εταίρων εκάτερον

Η εκατέρα που μας έσφαξε

για τ’ άλλα της τα φίδια

στρίβει γωνιές και πιάνει μύδια.

Ω γυναιξί κι αρρώστησα

να σε αρμάσω πόθησα.

Κι είναι τα χρόνια μου λίγα και καλά.

Έλα εδώ στα μέρη τα γνώριμα.

Στα μέρη τα αρχαιοελληνικά.

10/06/2003

4:00 στις Πλάτρες.

Παλιμπαιδισμός

Ο κόσμος ξημέρωσε.

Στο σταθμό ζητιάνοι στο μεροκάματο.

Αυτή η εποχή είναι γεμάτη πληγές πουδραρισμένες.

Οπτικοακουστικές πλάνες, ναρκωτικά, γλειφιτζούρια να πιπιλάει το μυαλό.

Οι επιστήμονες; Ενδιαφέρον! Οι νεύροεπιστήμονες!

Ανιχνεύουν φως στα άδυτα του εγκεφάλου,

μας θέλουνε robot.

Καλωδιωμένα ανθρωπάκια, ηλεκτρόδια,

Νευρώνες, κώμα- stop- game over.

Γυρίζω σε σένα αγαπημένη.

Σε νοστάλγησα.

Νοστάλγησα το φως σου.

Αυτή την πύρινη λάβα των ματιών σου που με δροσίζει.

Σ’ αγαπώ.

Καλή σου μέρα.

Μη βγαίνεις απ’ το όνειρο, είναι νωρίς…

Απόσπασμα από την ερωτική νουβέλα ''Εκχυλίσματα Πάθους''

Όλα έμοιαζαν ήσυχα στην έπαυλη του Χοσέ Σεγούνδο ντε λα Κάψα , το ευωδιαστό εκείνο ανοιξιάτικο απόγευμα.

 Οι ορτανσίες και τα γιασεμιά ανέδιδαν

το μεθυστικό τους άρωμα που διαπερνούσε τα ανοικτά παράθυρα και τις σήτες.

 Η Δόνα Κάρλα ντε λα Στρίγκα, έκανε το απογευματινό της ντους στο τζακούζι της εσωτερικής πισίνας.

  Η σκέψη του παθιασμένου έρωτα που της είχε κάνει

ο Χοσέ Σεγούνδο ντε λα Κάψα το προηγούμενο βράδυ έκανε να λυγίζουν τα γόνατα της καθώς ρίγη ηδονής διαπερνούσαν την σταρένια της επιδερμίδα ροδίζοντας περισσότερο την υγρή της ήβη.

Ξαφνικά συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Με ανεπαίσθητα βήματα, ο Αντώνιο Κρουζ, ο μικρότερος ανιψιός του Χοσέ Σεγούνδο, που είχε έρθει για διακοπές στην έπαυλη του θείου του, τίναξε την πετσέτα που μόλις κάλυπτε το καλλίγραμμο και προικισμένο του σώμα, και μπήκε στο τζακούζι.

  Μια κραυγή έκπληξης και αγωνίας ξέφυγε από το στόμα της Δόνα Κάρλα,  μα ο Αντώνιο την έπνιξε μέσα στα υγρά του χείλη. Ναι! Την αγαπούσε σφόδρα τη γυναίκα του θείου του ,

  όσο αμαρτωλό και να του φαινόταν. Την ποθούσε με μια ανεξέλεγκτη δύναμη, που τον ώθησε να κάνει το παράτολμο

αυτό βήμα, ετούτο το ηδονικό απόγευμα.

Θυσία

Μέσα στη βροχή οι σκέψεις καίγονται.

Οι παλμοί της καρδιάς δυναμώνουν.

Τα σκιρτήματα ακρωτηριάζονται πάνω σε στέρφα γη.

Ματώνουν οι φύλακες των αισθημάτων.

Η πανοπλία του έρωτα σκουριάζει

Aπό την όξινη βροχή της αδιαφορίας.

Γυμνώνομαι.

Παραδίδω το κορμί μου στις αστραπές.

Θυσία στο ηλεκτροσόκ της αγάπης!

Επιστρέφοντας από τα Γόμορρα

Αν έφυγε σαν κρίνος τ’ όνειρο μου

πηγαίνοντας στο βούρκο να λασπώσει τα μαλλιά του,

κύλησε μέσα στους βαρύγδουπους σωτήρες.

Τσαλακωμένος επέστρεψα απ’ τα νύχια του διαβόλου

που 'χε στο λόγο του κήρυγμα Χριστιανικό.

Μια Λίλιθ που επέρχεται ντυμένη τον μανδύα,

λασπώνει φωτοστέφανα και διώχνει τους μαιάνδρους της καρδιάς μου.

Εκ των ων ουκ άνευ η ελευθερία.

Αναπνέω τώρα λεύτερος.

Αποσυνδέθηκα απ’ το μηχάνημα της φυλακής σου.

Εφιάλτης ακαθόριστης μερός

Βρέχει.

Ο κάμπος απλώνεται μπροστά μου.

Ένα σύννεφο καβάλησε ένα βουνό και κουρνιάζει.

Αυτή τη στιγμή η ανάγκη μου με κάνει αυτιστικό.

Θέλω να χαθώ μέσα σε δάσος

και να βγω σε φαράγγια και ξέφωτα

άγνωστα, απάτητα, άσπιλα.

Πουθενά στον κόσμο αυτό

τίποτα δεν έμεινε παρθένο.

Όλα τα σακατέψαμε, όλα τα μολύναμε,

με τη σύφιλη της αναίσθητης περιέργειας μας.

Κάποτε φαντάζομαι σμήνη με τουρίστες και φωτογραφικές μηχανές,

να ξεχύνονται και να ρουφάνε τα πάντα.

Τρώνε, τρώνε, τρώνε.

Τίποτα δεν έμεινε.

Άει στα κομμάτια!

Τι εποχή είν’ αυτή;  

Κάμερα, δώστε μου μια κάμερα.

Βάλτε μου μια κάμερα, ένα τσιπάκι στο κεφάλι.

Δέστε τα πάντα, φάτε, ευχαριστηθείτε.

Καληνύχτα.

Όψεις Αγγέλων στην Πυρά

Έζησα λίγο με το φίδι,

είδα τα μάτια σου οχιά.

Μόνος στην κόλαση σαν Ίρις,

αγάπησα της λάβας τη φωτιά.

 

Δάκρυσα στο γέλιο των Αγγέλων.

Βοά η ψυχή μου εκεί ψηλά.

Μ’ αγκάλιασαν οι μήνες και τα χρόνια,

σαν σ’ έρημου στρατώνα τη σκοπιά.

 

Παράτησα τον όφη για το κρίνο,

μα γύρισα ξανά στην ξενιτιά.

Αγγέλοι, Χερουβείμ και Πιραντέλλο,

Στο χέρι δείξτε την κλειδαριά.

 

Μαράζωσεν η μοίρα και οι φύλακες του Άδη∙

εκείνα τα πανάρχαια σκυλιά.

Σαν δίδυμο κελί στο παραγάδι,

κοντά σου ας σταθώ στο προσκεφάλι,

να πνίξουμε της θλίψης την πυρά.