Της συνουσίας οι σκόπελοι

  

Το λευκό, ζεστό σπέρμα του ανδρός,

Που ονειρωξεί η παρθένος να διαιωνίζεται

Εις την εξαίσιαν της μήτραν,

Βαυκαλίζεται στους γεμάτους όρχεις του. 

Ασπαίρουσα η νυχτιά.

Σεληνιάζεται η παρθένος και μέλπει. 

Τραγουδεί του έρωτος τα τροπάρια.

Περνάν οι μέρες,

Και τ’ αγέρι της λήθης τις ματώνει.

Καλπάζει του πόθου τ’ άλογο,

Μα η τροχοπέδη της ρουτίνας

Το σταματά και το σωριάζει χάμω.

Είναι ο έρωτας, καθρέφτης της βιτρίνας!