Ηλεκτρο-λύπες

 

  

 

Διαδικτυακές τσούλες μού στέλνουν αιτήματα φιλίας. Κάποιες άλλες απλά βλέπουν την ιστορία μου ασχολίαστα. Ενίοτε εκδηλώνουν την ευαρέσκειά τους στις αναρτήσεις μου. Μα ποτέ δεν στέλνουν μηνύματα— αρνούνται να με ανακατατάξουν στο ανθρώπινο είδος. Είμαι μια μηχανή που παράγει σκέψη και φωτογραφίες— ενίοτε χαριτωμένες. Ο χρόνος χαράς λιγοστεύει επικίνδυνα. Κάποιο κουμπί θα πατάω εν αγνοία μου κι από συναισθήματα ερωτικά εισπράττω πλήρη άρνηση κι ακύρωση. Ακόμα και σε στιγμές άσχετες— μα προπαντός σε στιγμές κορύφωσης. Μάλλον όταν ανάβουν τα κόκκινα— εκεί καίγονται τα θηλυκά ηλεκτρόνια —χρειάζονται βλέπεις ψυχρό περιβάλλον για να διατηρηθούν.

 Εξεγείρομαι κι απομένω με το έξυπνο τηλέφωνό μου βουβό. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή επιτρέπει μόνο την αφή στην οθόνη. Η επαφή των σωμάτων μάς τελείωσε. Δε βγαίνει πια στην Αγορά.  Μονάχα πόρνες σε οθόνες να αυνανίζονται για μας.

 Σε ξεπεράσαμε πρωτόγονε άνθρωπε. Δεν έχουμε ανάγκη την επαφή— μονάχα τη φαντασιακή της εκδοχή.

 Το Ψεύτικο είναι πιο αληθινό. Δεν πονάει τον ψεύτη, δεν του βγάζει τη μάσκα.

 Προς θεού! Φόρα τη μάσκα— Η Αγάπη είναι μικρόβιο!

Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Αθλιοτήτων

 

 

 

 

Γεροντοκόρες σαπίζουνε στα πατρικά τους σπίτια

Σαραντάχρονα παιδοβούβαλα αυνανίζονται στα παιδικά τους δωμάτια

Γριές μαμάδες σε ρόλο νταντάς

Μπαμπάδες ερωτευμένοι με την τριαντάρα ανύπαντρη κόρη

Μαλακίζονται συχνά, καμαρώνοντας στο βάθος πως τους προτίμησε

Γαμπροί αδιέξοδοι μαραζώνουν σε ατέρμονες προσμονές

Κι ηλεκτρονικές τσούλες να παρέχουν λυσσασμένα ανακούφιση.

Δεν ντρέπονται να δείξουν το μουνί τους στην κάμερα

Αρκεί να μην τις αγγίξει κανείς.

Τι διάολο;

Πρέπει να είσαστε προσεκτικές.

Τόσες αρρώστιες κυκλοφορούν εκεί έξω

Κι ο έρωτας η μεγαλύτερη απ’ όλες

Τσουλίτσες με την καθωσπρέπει ηλεκτρονική σας εικόνα.

Τα δάχτυλα κι οι δονητές, η καλύτερη λύση.

Μόνο κλειδώστε καλά την πόρτα

Η αιμομιξία άπαξ και στη χτυπήσει,

Δύσκολα τής γλιτώνεις.

Οι αρνητές της ζωής

 

Στα λιβάδια του θανάτου, σκυμμένες νεκροζώντανες προχωρούν

Βροχή μαύρη τ’ ουρανού, ραγισμένες πλάτες

π’ αρνήθηκαν το Φως

Υπερήφανα τίποτα ντυμένα γυναίκεια φιλαρέσκεια

Αναμασούν δηλώσεις υποτέλειας

Αυνανίζονται σκεπτόμενες τον εαυτό τους

Προχωρούν κόντρα στο μοίρασμα

Κόντρα στην αγάπη

Κόντρα στη ζωή.

Τσαλαπατούν καρδιές

Αγέρωχες σκρόφες

Συντρόφισσες του φασισμού

Σπιλώνουν  κατάφατσα τον ήλιο

Φτύνοντας το γλοιώδες πύαρ της ψυχής τους

Πάνω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ξερίζωσε τον Νάρκισσο,

Ο θάνατος είναι ό,τι του αξίζει.