Μην αποσκίρτησα
στην έσχατη οδό των σαλτιμπάγκων;
Είναι βουνό τα
παραρρέοντα καράβια.
Μια ίκτερου
λατρεία, μου βασάνιζε το σώμα στο τέλος κάθε σχέσης.
Αφηρημένος
πίστεψα στη δύναμη του νου.
Τι τραγωδία!
Παίρνει μορφή
αγγελική το κακό.
Όταν δεν είσαι
πονηρός σε λένε βλάκα.
Μεγαλώνοντας
έμαθα να αποκτάω καβούκια.
Σκληραίνει το
πετσί της ψυχοσύνθεσης
μα ο ρομαντισμός
επιφυλαχτεί ασθμαίνοντας
κάτω απ’ τη
σκάλα, πίσω από κουτιά μαυρίλας
τρέμει, φοβάται
να δειχτεί.
Είθε ο λάρυγγας
των ξεχασμένων αναμνήσεων να δοξασθεί.
Θα έρθει η στιγμή που θα ουρλιάξεις ω ψυχή!
Θα τρεμοσβήνουν
όλοι αυτοί που σε πικράναν.
Το δηλητήριο θα
τρέχει στα σοκάκια, ξερνώντας τις
κακίες.
Σαν Νώε κτίζοντας
την Νέα Κιβωτό,
Θα αναζητήσεις
την Εδέμ της ευτυχίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου