Καρθιοκτυπημένος

Εν μου κρόνεσαι μάνα μου,
Τσιαί κάμνεις με να μαραζώνω.
Για σέναν όπως το τζιερί θαρρείς πως λιώνω.

Καμμωματούσα μου,
Ωραία μου κοράσα!

Πε μου,
Του κάλλους τα παλάθκια σου,
Πόθεν σου τ' αγοράσαν;

Είσ' όμορφη σαν τη δροσιάν
Που τρέσσει που τα δάση.

Άγγελε μου,
Έφεξες μου στα σκοτεινά,
Τσι είδα του παραδείσου τα χωράφκια.

Πε μου,
Θέλεις με, οξά να αυτοκτονήσω;

Ούλλος ο κόσμος να φανεί
Εν θα με φέρει πίσω...

Μασκαράδες

Μισούσε τα καρναβάλια. Στην πόλη του όμως τα είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.
Κάθε χρόνο, περίμεναν εκείνη τη μέρα για να φορέσουν τις μάσκες τους και να ξεφαντώσουν μέχρι υστερίας. Μα εκείνος, περπατούσε σαν τρελός, αλαφιασμένος, σε άσχετες ώρες και μέρες, φωνάζοντας απρόσμενα μέσα στην ερημιά και μες το πλήθος, με μια φωνή απελπισμένη, τραγική, που έφερνε ρίγη :

- Πότε επιτέλους θα βγάλουμε τις μάσκες; 

Εξωγήινοι

 

 

Να ξημερώνει  σκοτάδι,

Να’ ναι το φως τόσο σκληρό

Σαν την αγάπη μας.

 

Να σ’ έχω μες τα χέρια μου

Και να τυφλώνομαι καρδιά μου

Μες τα ναυάγια του έρωτα μας.

 

Όμορφη που ’σαι όταν γελάς.

Να σ’ αγαπώ το πρόβλημα του αιώνα.

Πες μου που πας μέσα στην δίνη του κυκλώνα;

Κόρη ακριβή, μούσα Ισλανδή,

Λιώνω το χιόνι που σκεπάζει τα νύχια της ψυχής σου.

 

Στο κάστρο σου παλεύω για να μπω.

Είμαι ο ιππότης που σπάει τα ψηφιακά ψηφιδωτά

Περνώντας μέσα από γυάλινα δάση.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να σε πιάσει;

Ζόμπι γλυκό; Ο αστροναύτης!

Αφορισμός

Οι άνθρωποι που δίνουν την αγάπη τους απλόχερα και δείχνουν αδιάκριτα καλοσύνη,  είναι αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν σε βάθος και γι' αυτό μένουν με μπρατσάκια στα ρηχά.  Για να  μπορέσεις να αγαπήσεις βαθιά, όπως και να το κάνουμε, πρέπει να ρισκάρεις και την πιθανότητα να πνιγείς. 

Φαντάσματα της ΕΣΣΔ

  

Τους είδα σε πορεία,

Με τα πλακάτ μιάς άλλης εποχής.

Τους είδα στην πλατεία,

Με κόκκινα πανό της Ρωσικής.

Σα φωτοφράκτης η μνήμη της στιγμής.

Του Χίτλερ τα φερέφωνα δυνάμωσαν.

Άλλαξαν ύφος και μορφή οι Χακί.

Σακάκια τα χιτώνια: «ομόρφυσαν».

Ηλεκτροφασισμός και μασονία.

Το χρήμα πλέει στα μυαλά

Και μεγαλώνει η αηδία.

Πουριτανοί με τρέντι γυαλιά.

Τα είδα σε διαδήλωση

Του Λένιν τα παιδιά.

Άλλη μια συγκέντρωση

Κι η φωνή τους μακριά… 

Της συνουσίας οι σκόπελοι

  

Το λευκό, ζεστό σπέρμα του ανδρός,

Που ονειρωξεί η παρθένος να διαιωνίζεται

Εις την εξαίσιαν της μήτραν,

Βαυκαλίζεται στους γεμάτους όρχεις του. 

Ασπαίρουσα η νυχτιά.

Σεληνιάζεται η παρθένος και μέλπει. 

Τραγουδεί του έρωτος τα τροπάρια.

Περνάν οι μέρες,

Και τ’ αγέρι της λήθης τις ματώνει.

Καλπάζει του πόθου τ’ άλογο,

Μα η τροχοπέδη της ρουτίνας

Το σταματά και το σωριάζει χάμω.

Είναι ο έρωτας, καθρέφτης της βιτρίνας!  

Απόφθεγμα

Όσο περισσότερα κατέχεις, τόσο περισσότερο σε κατέχουν.