Σαν τον τυφλό που φηλαφεί, το ένστικτο με σπρώχνει
Σε σένα που συνάντησα μια νύχτα του χειμώνα.
Είσαι σκορπιός, πριγκίπισσα, μια ομορφιά π’ ακόμα δεν ειπώθη.
Μέσα απ’ τα δίκτυα του καιρού, σε σένα τριγυρίζω
Κι είν’ η θωριά σου κρύσταλλο που δεν εφανερώθη.
Μέσα σε σιδεριές βαριές, σ’ ανήλιαγα υπόγεια,
Μπήκε η μοίρα που 'σπρωξε , τα ξεχασμένα τα φτερά μας.
Αν είσαι κόρη σπλαχνική, νεράιδα του μυαλού μου,
Σύρε και πάλι το χορό που οι αιώνες τάμα το 'χουν,
Να αναγαλλιάσει το κορμί, να φέξει η ψυχή μου.
Έλα στην ένωση τη μυστική, που στ' άστρα θα ενώσει,
Τούτες τις δύσμοιρες καρδιές, που τα ψηλά γυρεύουν,
Μα που ‘χει η συνήθεια αγκιστρωθεί, και στα βαλτόνερα μένουν.
Ιππότης, μάγος ή σοφός, μαρκόνης, ή τελώνης,
Όποιο κι αν είναι το γραφτό,
Μένει η αλήθεια μόνη…
Πώς σαν κι εσέ κόρη κρυφή,
Δεν βρήκα εγώ να λιώνει
Η ομορφιά η αργυρή να χύνεται σαν χιόνι,
Για να ζεσταίνει η καρδιά, ή ύπαρξη μου να ριγά,
Να φλέγεται, να τραγουδά, καθάρια σαν αηδόνι...
