Ενδοβολές ονείρων

Μ’ ενδοβολές ονείρων μοιάζει η ζωή μας.

Δεν ζούμε για μας. Δεν κάνουμε εμείς κουμάντο του εαυτού μας.

Είμαστε πιόνια ενός μεγάλου διαφημιστή που μας προβάλει συνέχεια

τα ίδια σκατά σ’ οθόνες σκουριασμένες που στάζουν αίμα.

Είμαστε πειραματόζωα ενός παρανοϊκού επιστήμονα

που μας σακατεύει για να μάθει εκείνο και τούτο.

Είμαστε μια άμορφη μάζα από σερβιέτες, απορρυπαντικά,

ζελέ μαλλιών και σαμπουάν, ανακατεμένα με πολιτικές συζητήσεις

και έκτακτα δελτία ενημέρωσης.

Λειώνει το μυαλό μας και λιπαναροφάται

στα κέντρα αδυνατίσματος συνειδήσεων και αξιοπρέπειας

που μας στεγνώνουν σαν ζόμπι.

Ενδοβολές ονείρων είμαστε από φτηνά ναρκωτικά φτιαγμένοι.

Όχι! Δεν θέλω άλλη ενημέρωση!

Σκατά στα μούτρα σας ερίξανε και φύγανε λακέδες,

πριν από μας, οι κρεμασμένοι…

Η κουκουβάγια

Σαν τη κουκουβάγια

Μες τη νύκτα ζω

Σέρνοντας το πτώμα μου βασανισμένα. 

Ανίερη νυχτιά,

Σιωπηλή μοιάζει η κραυγή μου

Ασήμαντη στου κόσμου την πληθώρα.

Ζει ο άνθρωπος τη νύχτα μόνος; 

Ζει! Σαν νεκροφόρα... 

Όταν μεθάν οι φίλοι μου

Όταν μεθάνε οι φίλοι μου
πίνοντας βαριά ποτά να ξεχαστούν∙
να ξεχάσουν τις φάτσες εκεινών,
εκείνων που τους μάτωσαν.

Όταν μεθάνε οι φίλοι μου
βγάζουν τον ψυχισμό τους.
Κάνουνε το πικρό γλυκό,
πλησιάζουν τ’ όνειρο τους.

Όταν μεθάν οι φίλοι μου
πιάνουνε την κιθάρα
και παίζουνε παράξενα
του έρωτα τραγούδια.

Όταν μεθούν οι φίλοι μου
μην τους παρεξηγείτε,
άγγελοι είναι που μιλούν,
γι’ αυτό αφουγκραστείτε.

 

 

 

Από τη συλλογή: "Ο Κήπος με τα Ματωμένα Άνθη". Θεσσαλονίκη 2003.

Η εποχή της εικόνας

Η εποχή της εικόνας:

Εγώ φαίνομαι

Εσύ φαίνεσαι

Αυτός φαίνεται.

Ένα ρήμα

Που κλίνεται ανελέητα

Σε όλους του χρόνους.

Αέναα ανακυκλούται

Μέσα στο βόρβορο

Της επιδερμικής κοινωνίας... 

Εξομολόγηση ενός Βρυκόλακα

Πάρτε απ’ τα μάτια μου αυτό το φως που μοιάζει με ολοκαύτωμα.

Θα προτιμούσα ένα πιο ήπιο φως.

Να μη μοιάζει με την ασπράδα του κρόκου,

Να μη θυμίζει τον παράδεισο στο όνειρο του ετοιμοθάνατου.

Να μην κακοφορμίζει τις πληγές μου τόσο ξεδιάντροπα.

Όχι. Δεν το θέλω αυτό το φως.

Είναι φορές που με περνάει ακτινογραφία

Και τότε μια θλίψη επικάθεται στην πλάτη μου.

Γυρεύω σκιές, γυρεύω σκοτάδι.

Μόνο μέσα στο σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί το Φως.

Φευ, απ’ τη λάμψη την χυδαία.

Φευ, απ’ τα μάτια τα ξεδιάντροπα.

Τυφλώνει και καίει το Φως σου Κύριε.

Άπλωσε στους κολασμένους σου την παρήγορη νύχτα

Χάρισε μας μια σκιά κάτω απ’ το κυπαρίσσι της γαλήνης…

Θανατογραφία

Είδα ένα όνειρο.

Όνειρο τρόμου και πανικού.

Ισορποπούσα λέει πάνω σε μια σανίδα.

Τρικυμία μεγάλη.

Ο θάνατος σα μύγα σπαστικός.

Κι όλο κόντευα να βουλιάξω

Κι όλο γλύτωνα

Μες το ασπρόμαυρο τοπίο της φρίκης.

Φλιπάροντας συνεχώς μες της τρελής

Ταχυπαλμίας τον ρυθμό.

Προσπαθούσα να πιαστώ απ' ένα καράβι.

Σαν τον Μικρασιάτη το δύστυχο

Τη μέρα της Άλωσης.

Κι όμως τα χέρια μου

Τα 'χω ακόμα και γράφω.

Δεν μου τα κόψαν(ευτυχώς)

Οι Σύμμαχοι…

Αστιγματισμοί

Ματογυάλια για να βλέπω

στα σκοτάδια τις οπτασίες μου.

Επέλεξα να ζω με φαντάσματα

που κάθε τόσο με καλούν για ένα γλέντι πόνου.

Πέφτω σε έκσταση

όταν το εξωφρενικό μου χαμόγελο

σχηματίζεται στα χείλη σου.

Φεύγεις.

Με καλείς ξανά για να φύγω.

Μα δεν βλέπω.

Ξέρεις.

Η αφή μου είναι αλάθευτη.

Γι’ αυτό ποτέ δεν μ’ αφήνεις να σ’ αγγίξω.

Θυμάσαι

Τη φορά που μ’ άφησες και σ’ άγγιξα;

Αηδίασες από χαρά.

Πλημμύρισες από συγκίνηση

και δεν το άντεξες.

Τι κρίμα μια καρδιά

να είναι μεγάλη και μυωπική!

Έχω στις πέντε ραντεβού με τον οπτικό μου.

Ετοιμάζει λέει φακούς με σκελετό από πάγο.

Για δες επιστήμη!

Ίσως τελικά καταφέρω να δω καθαρά το φρικτό μηδέν…

Η μαγεία της σκηνής

Οδοιπορώντας πάνω στα χνάρια της νύκτας

Σαλαβατώντας στου ήλιου τα δίχτυα

Έρχομαι εκεί…

Εκεί που θες κούκλα μου.

Μπατινάρωντας στου ηλεκτροσόκ τη βία

Καυλώνω βλέποντας της τρίχας σου ίχτια.

Πάμε λοιπόν στου Πλούτωνα τα λιβάδια.

Αφήνοντας πίσω μας τα βρομερά σου χάδια.

_________________

Το σήμερα;

Το σήμερα μοιάζει να είναι τηλεοπτική προβολή του χθες και του αύριο.

Το σήμερα είναι εκεί κι όχι εδώ.

Το σήμερα δεν είναι στα μάτια μας, είναι στ’ ακουστικά και στις οθόνες μας.

Το τώρα 0. Το αύριο 0 στο συνάπειρο.

Απ’ το χθες στο αύριο μια ίσια γραμμή καρδιογραφήματος.

Θα συνδεθώ τώρα με μένα. Γεια σας. Αντίο. Τα ξαναλέμε. 

ΤΑ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ

                                                                            Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Όταν προσπίπτουν επί του ρήματος

Τα επιρρήματα

Ρίχνονται οι στάλες της ψυχής

Μια προς μια

Μες στα μεγάλα βάραθρα

Των ηδονών

Ανηλεώς, μα πάντοτε σπουδαία

Εκφράζονται

Δίχως ντροπή και δισταγμό

Μες τα φουστάνια γυναικός

Που με γλυκά σκιρτήματα

Κι αναστεναγμούς

Επισύρει την άνοδο,

Την στύση των Αγγέλων

Που ευλαβικά ευλογούν

Την πλάση και τον Κύριο.

Δημιουργός

Των κρασοφόρων κοριτσιών

Που ξεντύνονται πασίχαρες

Ηδυπαθώς λικνίζοντας

Tα λυγερά κορμιά τους

Σκορπίζοντας τη μέθη

 Των Τιτάνων της αυγής…  

Εκμυστηρεύσεις

Γρίφος το βλέμμα σου κι ανθίζω

Μες το απέραντο γαλάζιο που 'χω να διανύσω

Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.

Ένα κάστρο η ψυχή σου

Κι εγώ ιππότης πάνω σε άλογο

Να τρέχω, πορθητής.

Κολυμβητής στη θάλασσα των ματιών σου

Πνίγομαι, ανασαίνω.

Βγαίνω που και που στις ακτές σου και ρεμβάζω.

Ρεμβάζω στο άπιαστο, γίνομαι ένα μαζί σου.

Ξένο σώμα κι ίδιο.

Γυρνάω και πάλι στα χνάρια της πρώτης μας ηδονής,

Της πρώτης μας ανάσας.

Τότε που τα χνώτα μας συναντήθηκαν.

Σαν δυο σκορπιοί που έκρυψαν τα κεντριά τους

Κι αφέθηκαν στον έρωτα.

«Ας με σκοτώσεις» είπα.

Ας είναι θανατηφόρο το πλήγμα της αγάπης σου.

Σκληρό το φως της μέρας χωρίς εσένα...

Κρύψε με στο σκοτάδι,

 Aς ενωθούμε

Κάτω απ’ την πανσέληνο.

Δυο λυκάνθρωποι

που διψάνε για ζωή…