Μουχλιασμένες διαφημίσεις
Αργοπορημένα μηνύματα
Αναπάντητες ευχές
Σ’ ένα
ηλεκτρονικό σύμπαν.
Συμβαδίζουν οι
παλμοί μου
Με μια αύρα που
τη νιώθω κοντά μου
Κι ένα σώμα, μια
ψυχή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Τα μεσάνυκτα, σαν
κινάω για τη δουλειά
Νιώθω πραγματικά
νεκρός.
Οι δρόμοι είναι
έρημοι,
Τα φανάρια δρουν
μηχανικά- άψογα.
Οι φωτεινές
επιγραφές είναι πιο λαμπερές από ποτέ
Και το σκοτάδι
τόσο πυκνό που θαρρείς πως εκδικείται
τον ήλιο
Που μας τυφλώνει
τα μεσημέρια.
Τον ήλιο που τα
κάνει όλα τόσο διάφανα
Τόσο εξωπραγματικά
ανυπόφορα,
Ώστε να θες να
πάρεις ένα πιστόλι
Και να τον
τινάξεις στον αέρα
Να σβήσει ή αν
δεν σβήσει
Να φοβηθεί και να
κρυφτεί
Να πάψει να
καταυγάζει τα πάντα σαν χειρουργός.
Όλα φαίνονται
Κι όλα στη γυμνή τους
ασκήμια.
Οι ουρές των αυτοκινήτων
ένα θαύμα στρεσογόνης ενέργειας.
Οι κήποι των
καυσαερίων,
Τα άδεια οικόπεδα
της σκόνης
Που κάθε Σάββατο
γυρεύουν την τιμητική τους
Στα παζάρια των
Αθίγγανων.
Πάρτε κάλτσες,
φρούτα, πουκάμισα, στολίδια!
Όλα φτηνά, όλα
πνιγμένα μες τη σκόνη των χωραφιών!
Μα επιτέλους, δεν
είναι για μας η ομορφιά.
Η ομορφιά είναι
αντικείμενο για ταξιδιωτικά γραφεία,
Ταινίες,
διαφημίσεις, σποτ, πρακτορεία μοντέλων και βιτρίνες.
Οι πόλεις μας πρέπει
να είναι άσχημες
Αλλιώς πώς να
μάθεις;
Πώς να μάθεις να
ζεις όπως σου πρέπει;
Η ηχορύπανση
εμπνέει
Τους καλλιτέχνες
του αύριο.
Οι λογιστές του
μέλλοντος
Μετράνε τον
τιμάριθμο με ντεσιμπέλ.
Οι ρόδες κυλάνε
24ωρα
Πάνω στο κύρτωμα
οδοστρώματος της τρέλας μου.
Δεν κάνει
διάλλειμα η ασχήμια, να το ξέρεις:
Αλλιώς θα
ξεχαστείς στην ομορφιά τζάμπα.
Και το τζάμπα δεν
τους συμφέρει,
Τους χαλάει το
μαγαζί.
Λοιπόν, απλώσου
μπροστά στην τηλεόραση
Κι άσε το μυαλό
σου να λιώσει.
Μ’ ακούς;
Να λιώσει!
Όλα τ’ άλλα είναι
σκέτες ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
