Παραζάλη

 

 

Μην αποσκίρτησα στην έσχατη οδό των σαλτιμπάγκων;

Είναι βουνό τα παραρρέοντα καράβια.

Μια ίκτερου λατρεία, μου βασάνιζε το σώμα στο τέλος κάθε σχέσης.

Αφηρημένος πίστεψα στη δύναμη του νου.

Τι  τραγωδία!

Παίρνει μορφή αγγελική το κακό.

Όταν δεν είσαι πονηρός σε λένε βλάκα.

Μεγαλώνοντας έμαθα να αποκτάω καβούκια.

Σκληραίνει το πετσί της ψυχοσύνθεσης

μα ο ρομαντισμός επιφυλαχτεί ασθμαίνοντας

κάτω απ’ τη σκάλα, πίσω από κουτιά μαυρίλας

τρέμει, φοβάται να δειχτεί.

Είθε ο λάρυγγας των ξεχασμένων αναμνήσεων να δοξασθεί.

Θα έρθει  η στιγμή που θα ουρλιάξεις ω ψυχή!

Θα τρεμοσβήνουν όλοι αυτοί που σε πικράναν.

Το δηλητήριο θα τρέχει στα σοκάκια,  ξερνώντας τις κακίες.

Σαν Νώε κτίζοντας την Νέα Κιβωτό,

Θα αναζητήσεις την Εδέμ της ευτυχίας…

 

Επιστολή εις τον Ταγό, τον αναστηλωτήν του Πάσχα ημών των αφανών.

Τα φώτα της νυκτός εκεί στον ομφαλό,

παρέστησεν ο Διόνυσος την αύραν∙

εκείνη του φαλλού την ερημιά. 

Εκσπερμάτωσεν ο μέγας αρχιερεύς

και φτιάχτηκε η λάβα των βουνών.

Τα άστρα του Άμμωνα εσμήξαν

και τραβήξαν σε άλλους γαλαξίες.

Θυσίες ζητάς και ξεμακραίνεις κερασφόρε.

Αίματα διακορεύσεων, αύλακες ηδονής, παρθένων δάση.

Κράτα, ω κράτα αίγαγρε τον δρόμον.     

Κράτα, ω κράτα την αστείρευτη σου λάβα,

τόσο, μα τόσο στα βαθιά.

Πάρε Άτλα το κουράγιο

κι άφησε να πέσομε στην χαραμαδιά… 

Εν ήδη αρχαιοτήτων και αιωνοτήτων. 

Οι αέναοι συνοδοιπόροι

Με θάρρος, με πυγμή, με παρρησία,

θα παλέψουμε για αιώνια ζωή.

Στους λάκκους με θυμό, με τρέλα, μ’ αηδία,

σκούζει και μας σπρώχνει ένα τερατόμορφο σκυλί.

Μας ρίξανε τα ζόμπι του καθημερινού σ’ αχρηστία.

Καβαλήσαμε τον άνεμο, τα κάστρα, τους αιθέρες. 

Πετάξαμε σε αιμάτινους, σκληρούς ουρανούς.

Μα οι αθάνατοι γεννιούνται στις αλέες,

σε μαύρου, πισσωμένου δάσους τους καημούς…