Πάρτε απ’ τα
μάτια μου αυτό το φως που μοιάζει με ολοκαύτωμα.
Θα προτιμούσα ένα
πιο ήπιο φως.
Να μη μοιάζει με
την ασπράδα του κρόκου,
Να μη θυμίζει τον
παράδεισο στο όνειρο του ετοιμοθάνατου.
Να μην
κακοφορμίζει τις πληγές μου τόσο ξεδιάντροπα.
Όχι. Δεν το θέλω
αυτό το φως.
Είναι φορές που
με περνάει ακτινογραφία
Και τότε μια
θλίψη επικάθεται στην πλάτη μου.
Γυρεύω σκιές,
γυρεύω σκοτάδι.
Μόνο μέσα στο
σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί το Φως.
Φευ, απ’ τη λάμψη
την χυδαία.
Φευ, απ’ τα μάτια
τα ξεδιάντροπα.
Τυφλώνει και
καίει το Φως σου Κύριε.
Άπλωσε στους κολασμένους
σου την παρήγορη νύχτα
Χάρισε μας μια
σκιά κάτω απ’ το κυπαρίσσι της γαλήνης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου