Βρέχει.
Ο κάμπος
απλώνεται μπροστά μου.
Ένα σύννεφο
καβάλησε ένα βουνό και κουρνιάζει.
Αυτή τη στιγμή η
ανάγκη μου με κάνει αυτιστικό.
Θέλω να χαθώ μέσα
σε δάσος
και να βγω σε
φαράγγια και ξέφωτα
άγνωστα, απάτητα,
άσπιλα.
Πουθενά στον
κόσμο αυτό
τίποτα δεν έμεινε
παρθένο.
Όλα τα
σακατέψαμε, όλα τα μολύναμε,
με τη σύφιλη της
αναίσθητης περιέργειας μας.
Κάποτε φαντάζομαι
σμήνη με τουρίστες και φωτογραφικές μηχανές,
να ξεχύνονται και
να ρουφάνε τα πάντα.
Τρώνε, τρώνε,
τρώνε.
Τίποτα δεν
έμεινε.
Άει στα κομμάτια!
Τι εποχή είν’
αυτή;
Κάμερα, δώστε μου
μια κάμερα.
Βάλτε μου μια
κάμερα, ένα τσιπάκι στο κεφάλι.
Δέστε τα πάντα,
φάτε, ευχαριστηθείτε.
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου