Μεταμεσονύκτιες Ρεκλάμες

Μουχλιασμένες διαφημίσεις

Αργοπορημένα μηνύματα

Αναπάντητες ευχές

Σ’ ένα ηλεκτρονικό σύμπαν.

Συμβαδίζουν οι παλμοί μου

Με μια αύρα που τη νιώθω κοντά μου

Κι ένα σώμα, μια ψυχή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Τα μεσάνυκτα, σαν κινάω για τη δουλειά

Νιώθω πραγματικά νεκρός.

Οι δρόμοι είναι έρημοι,

Τα φανάρια δρουν μηχανικά- άψογα.

Οι φωτεινές επιγραφές είναι πιο λαμπερές από ποτέ

Και το σκοτάδι τόσο πυκνό που θαρρείς  πως εκδικείται τον ήλιο

Που μας τυφλώνει τα μεσημέρια.

Τον ήλιο που τα κάνει όλα τόσο διάφανα

Τόσο εξωπραγματικά ανυπόφορα,

Ώστε να θες να πάρεις ένα πιστόλι

Και να τον τινάξεις στον αέρα

Να σβήσει ή αν δεν σβήσει

Να φοβηθεί και να κρυφτεί

Να πάψει να καταυγάζει τα πάντα σαν χειρουργός.

Όλα φαίνονται

Κι όλα στη γυμνή τους ασκήμια.

Οι ουρές των αυτοκινήτων ένα θαύμα στρεσογόνης ενέργειας.

Οι κήποι των καυσαερίων,

Τα άδεια οικόπεδα της σκόνης

Που κάθε Σάββατο γυρεύουν την τιμητική τους

Στα παζάρια των Αθίγγανων.

Πάρτε κάλτσες, φρούτα, πουκάμισα, στολίδια!

Όλα φτηνά, όλα πνιγμένα μες τη σκόνη των χωραφιών!

Μα επιτέλους, δεν είναι για μας η ομορφιά.

Η ομορφιά είναι αντικείμενο για ταξιδιωτικά γραφεία,

Ταινίες, διαφημίσεις, σποτ, πρακτορεία μοντέλων και βιτρίνες.

Οι πόλεις μας πρέπει να είναι άσχημες

Αλλιώς πώς να μάθεις;

Πώς να μάθεις να ζεις όπως σου πρέπει;

Η ηχορύπανση εμπνέει

Τους καλλιτέχνες του αύριο.

Οι λογιστές του μέλλοντος

Μετράνε τον τιμάριθμο με ντεσιμπέλ.

Οι ρόδες κυλάνε 24ωρα

Πάνω στο κύρτωμα οδοστρώματος της τρέλας μου.

Δεν κάνει διάλλειμα η ασχήμια, να το ξέρεις:

Αλλιώς θα ξεχαστείς στην ομορφιά τζάμπα.

Και το τζάμπα δεν τους συμφέρει,

Τους χαλάει το μαγαζί.

Λοιπόν, απλώσου μπροστά στην τηλεόραση

Κι άσε το μυαλό σου να λιώσει.

Μ’ ακούς;

Να λιώσει!

Όλα τ’ άλλα είναι σκέτες ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Ακινησία αορτής

Στεφανωμένες δάφνες του Βορρά

Ακατάσχετα κυλίσματα στις λάσπες.

Αιώνιος ήλιος

Αιώνια κάψα

Αιώνιο Φως

Ανέσπερες άυπνες μέρες.

Καλαφατίζω τη θάλασσα

Καλαφατίζω τα κύματα

Ακινησία ωκεανού

Και ψόφος ασφυξίας

Η σκέψη μου.

Μια ζεστή μπίρα σ’ ένα παγκάκι

Ένα υγρό στριφτό τσιγάρο

Που με καπνίζει.

Μια χώρα που μ’ έχει εξόριστο

Εξόριστος απ’ την αγκαλιά σου.

Η λύπη έχει μονότονα χρώματα

Η μοναξιά κανένα.

Κόλαση στο ηλιοβασίλεμα.

Δεν ξέρεις πώς είναι

Να ματώνεις

Να τυφλώνεσαι

Στο αίμα των χαμένων στιγμών.

Βουτάω στην ακινησία.

Σε περιμένω,

Ένα σώμα που πάλλεται.

Καρδιακός ρυθμός που εκρήγνυται

Σα βεγγαλικό

Στην αύρα σου.

Βαπτίσου ξανά κι αιώνια

Μες το φιλί μου…

Βίβλος ή το πρωτογενές μυθιστόρημα

Βιβλίο: [ετυμολογία] ονομασία από τη Bίβλο, το μεγαλύτερο best seller  όλων των εποχών, που χάρη σ’ αυτό πήραν το όνομα τους όλα τα υπόλοιπα. Μιας και κανένα από τα υπόλοιπα συγγράμματα που έχουν κυκλοφορήσει ανά του αιώνες δεν κατάφερε να το ξεπεράσει σε πωλήσεις, έτσι του ανήκει δικαιωματικά η ονομασία μέχρι σήμερα. Με την ανέλπιδη όπως πάντα φιλοδοξία των εκάστοτε μυθιστοριογράφων να το ξεπεράσουν σε πωλήσεις και δημοτικότητα. Κι ίσως τότε να λέγεται «Οδυσσέας» ή «Δον Κιχώτης» ή κάτι άλλο. Κανείς δεν ξέρει να πει με σιγουριά. 

Ο Τάκης το κουνούπι

  

Ήταν πρωί και τ’ αφεντικό την έκανε για τη δουλειά. Ήμουνα κάπου στο μπάνιο και σουλάτσαρα στους υγρούς τοίχους. Βζζζζζζζ, βζζζζζζζ, και βζζζζζ γύρω απ’ τα άσπρα τεράστια πλακάκια, σαν αεροπλάνο. Τέλεια φάση. Μα, ξέχασα να συστηθώ. Το όνομα μου είναι Τάκης. Ναι. Μ’ αρέσει πολύ να σουλατσάρω στο σπίτι αυτό, οι τοίχοι είναι τόσο υγροί, που με δροσίζουν και νιώθω σαν να εξερευνώ ένα σύμπαν γεμάτο εκπλήξεις. Για μένα φυσικά είναι σύμπαν, μιας κι είμαι τόσο μικρόσωμος, που η απόσταση απ’ το σαλόνι στην κουζίνα, μου παίρνει γύρω στη μισή ώρα. Μα να, πάλι έμεινα νηστικός. Και τ’ αφεντικό δεν λέει να φανεί.

 Δε λέω, χθες το βράδυ του ρούφηξα κάμποσο αίμα, μα η κοιλιά μου είναι μικρή και ξεφουσκώνει γρήγορα. Δεν μπορώ να πιώ περισσότερο γιατί θα κάνω έκρηξη, κι άιντε μετά να μαζεύεις τα φτερά μου από κάτω, να γεμίσει ο τόπος αίματα. Αηδία σου λέω, σκέτη αηδία. Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει φρίκη. Τέλος πάντων. Νάμαι τώρα εδώ, στα πλακάκια του νεροχύτη, να προσπαθώ να δροσίσω την κορμάρα μου. Ωχ, τι είναι αυτό το παράξενο καφέ πλάσμα με τα ποδαράκια που με πλησιάζει; Θεέ μου, κατσαρίδααααα! Ώρα να την κάνουμε.

Βζζζζζ, βζζζζζ, μακριά από μένα σιχαμένο πλάσμα! Πάμε στο σαλόνι φτερά μου, να ξαπλώσουμε. Βζζζζ βζζζζ, βζζζζζζζζζ. Καλά, ε. Θα ρίξω έναν ύπνο μόλις φτάσω στον καναπέ! Άλλωστε μυρίζει ακόμα κάτι περίεργο από χθες το βράδυ στο σαλόνι, κάτι ανάμεσα σε τσιγάρο και λιβάνι! Ό,τι κι αν είναι μαλάκα μου, με μαστούρωσε για τα καλά! Έκανα εναέριες νυχτερινές πτήσεις στο σαλόνι, -κάπως επιφυλακτικά βέβαια, το αφεντικό δεν ήταν μόνο- και βγάζανε κάτι καπνούς αυτός κι οι φίλοι του, μιλάμε να σου φεύγει το κεφάλι. Ένιωσα τα μηνίγγια μου να ζεσταίνονται και το κορμί μου να μουδιάζει. Βρήκα μια γωνίτσα και κοιμήθηκα ξερός μέχρι το πρωί. Ούτε που πήρα χαμπάρι για πότε το διαλύσανε το πάρτι.

Μα να, επιτέλους έφτασα στο σαλόνι. Αχ, το κορμάκι μου, πιάστηκα ολόκληρος. Είμαι το πιο αξιοθρήνητο βαμπίρ που υπάρχει. Και δε λέει να φανεί ο άτιμος. Τι ώρα πήγε άραγε; Τέλος πάντων, ας ρίξω έναν υπνάκο μέχρι να έρθει. Θα είμαι φρόνιμο παιδί, σίγουρα θα με φωνάξει μόλις φανεί. Είμαι το κατοικίδιο του! Αμ τι. Καλά είναι πολύ εντάξει ο τύπος. Δεν ξέρει τι πάει να πει κουνουπιέρα, κι όταν τον δαγκώνω, είναι σαν να το γουστάρει, τον βλέπω εγώ, ηδονίζεται. Α! Δεν θα ξεχάσω τις προάλλες που έκανα μπάνιο μέσα στα νερά της αποχέτευσης και είχα πάρει ένα τέλειο χρώμα και ένα άψογο άρωμα, και προς το βραδάκι τον δάγκωσα με το μακρύ κεντρί μου. Καλά, μιλάμε είχε φάει τέτοιο πρήξιμο, που τέτοια φουσκάλα δεν είχαν ματαδεί τα μάτια μου. Και να πεις πως δεν φαινόταν; Κατευθείαν στη γυαλιστερή καράφλα του κάθισα! Χαχα! Πολύ αστείο θέαμα μάγκα μου. Βζζζζζ, βζζζ, βζζ ζ ζ ζ…

-         Τάκη, που είσαι αγόρι μου;

-         Τι φωνάζει αυτός καλέ, με ξεκούφανε! Γύρισες επιτέλους; Βζζζζ... βζζζζ, αιματάκι... γιάμι!

-         Δεν μπορείς αν δεν με δαγκώσεις μπαγασάκο! Άντε πήγαινε τώρα, έχω δουλειές να κάνω, αρκετά ήπιες.

-         Ωχ, να πάρει, πάντα πάνω στο καλύτερο με κόβει.

Το αφεντικό προχώρησε, πήγε στο μπάνιο, λούστηκε κι έπειτα γύρισε στο σαλόνι, φορώντας μόνο ένα διάφανο λινό παντελόνι. Έβαλε κάτι μουσικές λες κι ήμασταν στην κουνοπομάνα την Κίνα, άναψε κάτι θεώρατα κεριά, κατέβασε τα στόρια, και κάθισε σταυροπόδι στο χαλί. Α! Είναι η ώρα να του την σπάσω, σκέφτηκα! Δεν ήθελα να τον δαγκώσω με τη μία. Ήθελα να τον παιδέψω λιγάκι, να χει περισσότερη πλάκα το θέμα.

Αυτός που λες, είχε κλείσει τα μάτια και άνοιξε τα χέρια σε στάση προσευχής. Είμαι σίγουρος πως ονειρευόταν εκείνον τον χοντρό φαλακρό θεό, που τόσο του μοιάζει, μόνο που τ’ αφεντικό μου είναι σαν στέκα του μπιλιάρδου λεπτός. Γύριζα μάγκες μου σαν ανεμόπτερο με εξωφρενική ταχύτητα, και δως του σβουμ, και σβαμ και βζζζζζζζζζ όλη την ώρα γύρω του. Ξέρω, είναι φιλόζωος κι οικολόγος, και ποτέ του δεν θα μου κανε κακό, γι’ αυτό εξάλλου είμαι τόσο άνετος μαζί του.

Και δως του αυτός αυτοσυγκέντρωση, όσο πιο πολύ σαματά έκανα, τόσο πιο πολύ χανόταν! Μα να, που σε μια στιγμή, -κακιά ψυχρή κι ανάποδη- την είδε δεν ξέρω και γω τι. Ίσως να την είδε σαμουράι, ή καρατέκα. Τον βλέπω να παίρνει δυο ξυλάκια από κάτω, κι εκεί που χε γίνει τελείως Ζεν, δικέ μου, κάνει ένα χλάπ με τις ξυλούρες του, και να μαι να χωμένος στις δαγκάνες του. Κάνω ένα σπλάτς και διαλύομαι σε αίμα και πτερύγια. Έπειτα πρέπει να έκανε κάτι πολύ αηδιαστικό γιατί είδα το κουνουποπνεύμα μου να χάνεται στον οισοφάγο του! Σπουδαία μέρα να σπάσει τη χορτοφαγία του κι αυτός! Αμαν! Γι’ αυτό σας λέω φιλαράκια μου, μην εμπιστεύεστε ποτέ χορτοφάγο αφεντικό, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα το γυρίσει στο κρεάς και στο αίμα!

Απ’ τον παράδεισο των εντόμων, για την Φιλοαιματική Οργάνωση Πτερωτών, Τάκης το Κουνούπι – ή το θύμα μιας αγάπης.

Χάραμα

Ο απαίσιος καφές της μηχανής του γκαράζ

Φέρνει το κατακάθι του στην επιφάνεια των χειλιών μου

Τρυπάει το άδειο στομάχι της ζωής μου

Με κάνει αχόρταγο για ζωή

Νιώθω για έρωτα διψασμένος

Για ηδονή

Για σένα

Για τα χείλη σου

Για τους καταρράκτες της σπονδυλικής σου στήλης

Που λειώνουν στα χάδια μου σαν ζάχαρη

Σταλάζοντας το μέλι στην καρδιά μου

Χάνομαι μέσα σου ατέλειωτους αιώνες

Κι υψώνομαι στα μαγικά τοτέμ της αθανασίας

Μέσα σε φωτιές δράκων

Που παιανίζουν

Τον άφθαρτο Θεό της Αγάπης 

Οι ψεύτικες γυναίκες

Οι ψεύτικες γυναίκες που με συντροφεύουν

Στα κανάλια των ινών κι έπειτα φεύγουν.

Τάσσουν νύχτες γεμάτες λαγνεία και πόθο

Κι όταν ξημερώσει λύνονται τα μάγια.

Είναι μεγάλη η μοναξιά

Μέσα στο Δίκτυο

Των απρόσωπων προσώπων.

Κάποτε σκέφτομαι το παρελθόν.

Εκεί που τα λόγια είχαν αξία

Κι οι άνθρωποι μια υπόσταση.

Πέρα απο ιδεογράμματα

Και την αντανάκλαση

Των ψηφιακών αναπαραστάσεων.

Το σκοτάδι κρύβει παγίδες

Και το φως δείχνει την τέλεια απάτη.

Βρες άλλους τρόπους να αναστηθείς έρωτα

Σε έχουνε θάψει σε σωρούς ηλεκτρονίων... 

Ο νεκρός

Είχε από ώρα ξυπνήσει μέσα στο φέρετρο. Έκανε να λυγίσει τα πόδια μα δεν μπόρεσε. Τα χέρια του ήτανε στριμωγμένα κι ακίνητα, βαριά σαν μολύβι. Μα σαν εμετός, ξεβράστηκε ένα άυλο πράγμα έξω απ’ την κάσα, που με τρόμο διαπίστωσε πως ήταν η ψυχή του. Δεν είχε ηλικία, μήτε φάτσα, μήτε σώμα. Ένα φάσμα ήταν που πετούσε σε θολά τοπία. Σαν τις μεγάλες εκείνες εκτάσεις των βάλτων που τις σκεπάζει η αιώνια ομίχλη. Η αχλή του πρωινού αέρα, σκέπαζε έναν αρρωστιάρη ήλιο που καθόταν στο σβέρκο εκείνου του κόσμου. Κίνησε ακατάσχετα προς τυχαίες κατευθύνσεις για να βρει έναν Δρόμο. Στην πορεία, σάστισε, σταμάτησε κι άκουσε φωνές να τον καλούν. Σαν μύρια στόματα αναστεναγμών να βάλθηκαν να σκούζουν το όνομα του με θρήνους. «Ανέλαε... Ανέλαε... έλα κοντά μας.... εδώ είναι ο δρόμος σου... έλα στην χώρα της ανυπαρξίας να δεις τον κόσμο που σε γυρεύει... Τον κόσμο που γύρευες και με τρόμο φανταζόσουνα...»

 Ρίγησε. Αν μπορεί να ριγήσει μια ψυχή. Τα τεράστια μάτια του, άνοιξαν πλατιά καθώς δεν έδινε πίστη στην ακοή του. Τότε κάτι πελώρια φαντάσματα άρχισαν να φαίνονται στην άκρη του ορίζοντα και σαν ένα πελώριο νέφος να κατευθύνονται κοντά του. Οι μορφές τους τον γέμισαν με φρίκη. Σύννεφα, σύννεφα από στάχτες και αχλή, μια απροσδιόριστη μάζα από ψυχές που μεγάλυναν την σύσταση τους στον αιώνιο και άκτιστο κόσμο της αθανασίας. « Ποιοί είστε σεις που με καλείτε; Μήπως βρίσκομαι σε όνειρο ή εφιάλτη;»

« Έλα μαζί μας και θα σου δείξουμε τον καινούργιο σου κόσμο. Τώρα που το σώμα σου αρχίζει να λειώνει, εκεί στη γη, κάτω ή πάνω δεν έχει σημασία, θα διαβείς το μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό. Μα δες εκεί, δεν είναι κανείς που να γνωρίζεις;»

Τότε πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια του πεθαμένου όλες οι θύμισες της γήινης ζωής του. Είδε τις γυναίκες που περάσαν σαν σταθμοί απ’ τον εφήμερο του βίο να περνάνε σαν σκιές από μπροστά του. Για μια στιγμή τα πρόσωπα τους γύρισαν και τον κοίταξαν με έναν τόνο παρακλητικό και τον καλούσαν κοντά τους, μα σαν έκανε να τις αγγίξει αυτές διαλύονταν σαν σύννεφα σκόνης. Είδε τον εαυτό του να μεθάει από πόνο, κι άλλες στιγμές από χαρά, κι άλλες να χάνεται στην χλιαρή σούπα της μετριότητας.

Ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα χειμερικά του μάτια, κι οι ψυχές που τον καλούσαν έχασαν πια την υπομονή τους. « Καιρός να φεύγουμε, έχουμε δρόμο να διανύσουμε και πάλι μέχρι να φτάσουμε στο Απόλυτο Μηδέν, στην λύση κάθε ψευδαισθήσεως, στον Κύριο μας, το Άπειρο».

Τότε ο Ανέλαος, έτρεξε μ’ όλη τη δύναμη του φάσματος του, και χώθηκε μ’ ανάπαυση στο κρύο του μνήμα. Όταν ξημέρωσε, η ψυχή του βρισκόταν και πάλι μέσα στο ψόφιο του κουφάρι, και παρόλο που ένιωθε χειρότερα από ποτέ, δεν πήρε καν τηλέφωνο να δώσει μια δικαιολογία, σηκώθηκε απ’ το υγρό του κρεβάτι, ντύθηκε το μαύρο κουστούμι, φόρεσε την κολλαριστή ροζ γραβάτα και πήγε κατευθείαν χωρίς καν να πάρει τον πρωινό του καφέ – η ώρα ήταν  οκτώ και μισή και είχε αργήσει- στο νεκρο- γραφείο.

 Άλλη μια δύσκολη μέρα τον περίμενε. Στοίβες τα χαρτιά για διεκπεραίωση, μα πριν βυθιστεί στον κόσμο των εγγράφων, πήρε βαθιά ανάσα και κοίταξε έξω απ’ το τζάμι. Η ομίχλη σκέπαζε τα πάντα και στο απέναντι πεζοδρόμιο δεν φαινόταν κανείς. Ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς, σκέφτηκε. Χαμογέλασε αχνά και χάθηκε στην χαρτούρα του. 

Η αρετή

Δεν είμαι εγώ παιδί της αρετής

Η αρετή θέλει πιστούς

Θέλει να δένεσαι πάνω σε χείμαιρες

Να προχωράς πάνω σ’ αγκάθια ξυπόλητος

Θέλει να κλείνεις τα μάτια

Και να προχωράς νυστικός

Μπρος στην απώλεια

Με χέρια δεμμένα πισθάγκωνα προς την αγχώνη

Με το κεφάλι αγέρωχα ψηλά

Να αφήνεσαι στην κρεμάλα περήφανα.

Δεν είμαι εγώ παιδί της αρετής

Η κακία δεν τραβάει απ’ τη μύτη.

Μεθάει με το πονηρό της άρωμα

Ηλεκτρίζει η ηδονή το σώμα

Κι αφήνεσαι

Στον οδυρμό της ψευδαίσθησης

Και της απώλειας.

Μα θα ρθει μια μέρα που

Θα σηκώσω το κεφάλι

Και θα μπω περήφανα

Μες το τεράστιο λαμπρό κελί

Της αυταπάτης

Πίσω στο χρόνο

Βαρέθηκα τις ίδιες μαλακίες.
Να παίρνω, να δίνω, να σκορπώ.
Τα βράδια στις σκληρές αναλγησίες
παρέα με τους τοίχους να τη βρω.

Σε μια αγάπη που μου άφησε σημάδια
χρέη αιώνια να χρωστώ.
Σε μέρη που περπάτησα τα βράδια
όλο εκεί άθελα να τριγυρνώ.

Ας ανέβουμε κι αυτό το σκαλοπάτι,
χρόνια τώρα αραχνιάζει στα σκαριά.
Κοντά σου πανάρχαια μου αγάπη
μη μ' αφήνεις άλλο δίχως αγκαλιά. 

Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση. Δαγκώνει πάντα εκεί που δεν το περιμένεις.

Οι πολέμαρχοι των αριθμών

 

 

Το συνονθύλευμα  των πολυκατοικιών

παρασύρει στις λάσπες του καιρού

τον υπνωτισμένο άνθρωπο.

 

Κλαίνε τα πουλιά.

Καρπίζουν οι διαόλοι μες το μίασμα τους. 

 

Γεμίζουν οι καφετέριες της πλήξης.

Ξενερώνουν οι φίλοι

στης καθημερινότητας την τριβή.

 

Μας αυνανίζουνε οι γλυκασμοί

της τηλεόρασης και του υπολογιστή.

 

Οι ονειρώξεις μας τεχνοκρατούνται.

Σε λίγο το σεξ θα γίνεται με τηλεπάθεια.

 

Ρομποτίζονται οι σκέψεις

και οι κινήσεις μηχανοποιούνται.

 

Κωδικοί τα αισθήματα

και λογάριθμοι τα λόγια.

 

Αιθάλη βγάζουν οι τσιμινιέρες

και τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα

καθισμένα στα πόδια της γιαγιάς νάρκης.

 

Χάϊ Χίτλερ

Θα λεν τα εγγόνια μας.

Αιώνιοι στρατιώτες θάναι

με παραλλαγές κόκκινες

απ’ το αίμα των πολέμων…

 

 

Αγχοβαρείς και Πονολάγνοι: Άχθος Αρούρης.

Η αφή είναι η μνήμη της όρασης.