Τριαντάφυλλα στο στήθος

 

Περπατούσες αυγή, χαράματα

με μια δέσμη τριαντάφυλλα στο στήθος.

Περπατούσες αυγή, χαράματα

και το αίμα που στάλαζε απ' τα στήθια σου στο χώμα

χρύσιζε το φως του ήλιου που σε τύφλωνε...

 

 

Η άνοιξη στην καρδία μας

Η φωτεινή πλευρά της ζωής
βρίσκεται εκεί που τα μάτια σου χαμογελάνε.
Είναι κρυμμένη μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.
Παίζει με τα χρώματα της μέρας
κι αναγαλλιάζει μες τα σύννεφα του έρωτα μας.
Το βράδυ μπαίνει κάτω απ' τα σεντόνια,
χώνεται μέσα σε αέρινα κρεβάτια
που μοσχοβολάνε πάθος κι ευτυχία...
Ας βαράνε οι καμπάνες της θλίψης...
Ασπίδα μου εσύ!
Aσπίδα μου εσύ και βέλος του θανάτου... 

Στο δρόμο

 

Προσπαθώντας να ζωγραφίσω

Την ατμόσφαιρα της καρδιάς

Μα και της αύρας μου,

Εκπέμπονται απ’ την αέρινη ύπαρξη,

Αναλαμπές και φωτισμοί της στιγμής.

Μιας φευγαλέας πνοής

Από τα βάθη των αιώνων.

Μια μυστηριακή, ενδόμυχη ζωή

Με περιβάλλει και μ’ αγκαλιάζει.

Οδοιπορώ μέσα σε βάλτους,

Γραφεία και βαβούρες.

Αιματώνονται καμιά φορά τ’ αυτιά μου.

Μένω άναυδος,

Νιώθοντας το κορμί μου πέτρες. 

Βράχος που τον κατάπια

Και με σέρνει σε λίμνες να πνιγώ.

Ψυχραιμία, στωικότητα, γαλήνη.

Λέξεις που στην πράξη θέλουν πόνο.

Βρίσκε διαδρόμους φίλε!

Φώς στο τούνελ.

Έτσι μόνο…

Το τραούδιν της άνοιξης

Απ' όσσει στην καρθκιάν φωθκιάν
πρέπει τσι ο ήλιος μέσα του να βράζει.
Παίζουν τραούθκια όμορφα στη παραμέσα στράταν
τσι αγγελική μια κοπελιά περνά σαν την νεράδαν.

Μέσα στης πόλης τις αυλές
κάτω εις το λιμάνιν,
θκιό ομορφούες κορασιές
εφκίκασιν σεργιάνιν.

Στέλνει ο Πλάστης μου φιλιά
από τους Ουρανούς του
τσιαι νιώθω όμορφα πολλά
σαν να 'μαι που τους γιούς του.

Κόσμε, επαταλέψαν σε
του θκιαόλου τα πετράθκια,
όμως εμέναν αγρυκούν
τσιαι γίνουνται κομμάθκια...

Απόσπασμα από την ερωτική νουβέλα ''Εκχυλίσματα Πάθους''.

Στο εσωτερικό της βίλλας, η Μαρία Τζούλια Φορμέντες,

επωφελούμενη από την χαλαρότητα της επίβλεψης από

τα αφεντικά της, έπαιρνε το πρωινό της μπάνιο μέσα σε

αφρόλουτρα με άρωμα κανέλας και φαντασιώνονταν την

άφιξη του Χοσέ Σεγούνδο ντε λα Κάψα, του εραστή της, που

θα συνέτριβε τον εύθραυστο παράδεισο των ερωτευμένων.

Το ροδαλό της αιδοίο, υγραμένο από τους αφρούς και την

απολαυστική φαντασίωση της, της προσέφερε ρίγη ηδονής καθώς

το έτριβε με περίσσιο πάθος. Ένας χειμαρρώδης οργασμός

κατάκλυσε το αναψοκοκκινισμένο της κορμί, απογειώνοντας

την επικείμενη νίκη της.

Ο Χοσέ Σεγούνδο, καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστροφής του,

σκεφτόταν το πώς θα πράξει για να επαναφέρει την τάξη στην

έπαυλη του. Η ατιμία της Δόνα Κάρλα, καθώς και η ανήθικη

συμπεριφορά του νεαρού ανιψιού του, τον είχαν εξοργίσει

αφάνταστα. Αφού συλλογίστηκε επί μακρόν, πήρε την τελική

του απόφαση... Θα προσποιούνταν τον ανήξερο μέχρι να βρει την

κατάλληλη ευκαιρία και να εφορμήσει σαν ταύρος, διαλύοντας

την αισχρή παράταξη των προδοτών.

Το δροσερό απόγευμα, βρήκε τους φλογερούς εραστές να

ερωτοτροπούν στις απόκρυφες γωνιές του αχανούς κήπου.

Ξαφνικά ο Αντώνιο Κρουζ, άκουσε άλογα να καλπάζουν από

μακριά, και σταματώντας απότομα τις ψαύσεις και τα ερωτικά

τερτίπια με την αγαπημένη του, έτρεξε μαζί της στο εσωτερικό

του σπιτιού, για να δει τι συμβαίνει. Ναι!Ο Δον Σεγούνδο ντε

λα Κάψα είχε επιστρέψει χωρίς να τον περιμένουν. Η διαίσθηση

της φιλήδονης Κάρλα ντε λα Στρίγκα, δεν έκανε λάθος, η

συμφορά ήταν στο κατώφλι τους. Αφού φρεσκαρίστηκαν

βιαστικά, προσπάθησαν να πάρουν τους προηγούμενους τους,

νόμιμους ρόλους. Ο Αντώνιο Κρουζ, κάθισε στην μεγάλη

βιβλιοθήκη, προσποιούμενος ότι διαβάζει, έχοντας ανοιγμένους

μπροστά του, του τόμους της ανατομίας με το σφύζον πέος του

να μαρτυράει ακόμα τα σημάδια της προ ολίγου ανεκπλήρωτης

ερωτικής του περίπτυξης, ενώ η Δόνα Κάρλα ζαλισμένη ακόμα,

κατέβηκε στον κήπο για να μαζέψει κρίνα και ανεμώνες.

(σελ 22-23)