Χάραμα

Ο απαίσιος καφές της μηχανής του γκαράζ

Φέρνει το κατακάθι του στην επιφάνεια των χειλιών μου

Τρυπάει το άδειο στομάχι της ζωής μου

Με κάνει αχόρταγο για ζωή

Νιώθω για έρωτα διψασμένος

Για ηδονή

Για σένα

Για τα χείλη σου

Για τους καταρράκτες της σπονδυλικής σου στήλης

Που λειώνουν στα χάδια μου σαν ζάχαρη

Σταλάζοντας το μέλι στην καρδιά μου

Χάνομαι μέσα σου ατέλειωτους αιώνες

Κι υψώνομαι στα μαγικά τοτέμ της αθανασίας

Μέσα σε φωτιές δράκων

Που παιανίζουν

Τον άφθαρτο Θεό της Αγάπης