Η αρετή

Δεν είμαι εγώ παιδί της αρετής

Η αρετή θέλει πιστούς

Θέλει να δένεσαι πάνω σε χείμαιρες

Να προχωράς πάνω σ’ αγκάθια ξυπόλητος

Θέλει να κλείνεις τα μάτια

Και να προχωράς νυστικός

Μπρος στην απώλεια

Με χέρια δεμμένα πισθάγκωνα προς την αγχώνη

Με το κεφάλι αγέρωχα ψηλά

Να αφήνεσαι στην κρεμάλα περήφανα.

Δεν είμαι εγώ παιδί της αρετής

Η κακία δεν τραβάει απ’ τη μύτη.

Μεθάει με το πονηρό της άρωμα

Ηλεκτρίζει η ηδονή το σώμα

Κι αφήνεσαι

Στον οδυρμό της ψευδαίσθησης

Και της απώλειας.

Μα θα ρθει μια μέρα που

Θα σηκώσω το κεφάλι

Και θα μπω περήφανα

Μες το τεράστιο λαμπρό κελί

Της αυταπάτης