Εξαφάνιση μες
τους μεγάλους παγετώνες της άνοιξης.
Πυροβολώ τη μοναξιά σου με σήματα μορς.
Ασθμαίνω στο
σκότος του πανικού σου
Όταν τα χείλη
διψούν μα το μυαλό διστάζει.
Κλείσου κι απόψε
στη σιωπή σου.
Κάλεσε ξανά τα
τέρατα σε δείπνο.
Πόσα φαντάσματα
σου έστειλα και στέλνω;
Γυρνάνε όλα πιο
νεκρά κι απ’ τη σκιά τους.
Στάθου λεβέντισσα
ψυχή μου να σε δω.
Παραπατάς απ’ τα
αλκοόλ μιας Κίρκης σπάνιας.
Είναι μεγάλο το
μαρτυρικό κενό
Μέσα στα μάτια
ατελείωτης ορφάνιας.
Ο Οδυσσέας της
να’ μαι για γουρούνι;
Πέφτουν αστέρια
στο πηγάδι της ψυχής.
Πήζουν σα λάσπες
τα νερά της θάλασσας της
Kαι η σχεδία μου
δεν πάει πουθενά.
Σαν παγοθραύστης
στην Αλάσκα της καρδιάς της.
Εμπρηστής σε
άφλογο ουρανό.
Απόμαχος με
παράσημα ρυτίδες,
Kαίω απόψε τη
στολή να ζεσταθώ.
Πες μου αν είδες
άλλο κτήνος σαν κι εμένα
που τόσο
αναίσχυντα σε αγαπώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου